సాహితీ మధువనం: "ససేమిరా" కథ

విశ్వాస ఘాతుకుఁడు!

విజయ పాలుఁడు యువరాజు వేఁటకుఁ జని,

యటవిలో దారి తప్పంగ నపుడు సింహ

మొకటి తఱిమె! దాపున నున్న యొక్క వృక్ష

మెక్కఁగాఁ దరుశాఖపై నొక్క యెలుఁ గ

భయము నిచ్చి కాపాడెను వానినపుడు! (1)

సింహ మచ్చటనే యుండె స్థిరముగాను!

రాత్రి యయ్యెను, నిద్రించె ప్రాణి తతియు!

నెలుఁగు నాతనినిం గోరె నిదుర వోవ

తనదు తొడపైని నప్పుడు దయను బూని! (2)

ఎలుఁగు కోరిక తలఁదాల్చి, హితుఁ డటంచుఁ

బల్కి, నిదురించ; సింహమ్ము పడఁగఁ ద్రోయు

మంచు భల్లూకమును గోరె! మానవుని పయి

ద్రోహ చింత లేని యెలుఁగు త్రోయ ననియె! (3)

అర్ధ రాత్రము దాఁటిన యపుడు రాకు

మారుఁడును లేచి, యెలుఁగు నీ మాఱు నిద్ర

వోవఁ గోరఁగాఁ దొడపైని బోయె నిదుర;

సింహ మప్పుడు పడఁ ద్రోయు చింతన నిడె! (4)

విశ్వాసము నిడి యెలుఁ గట

నాశ్వాసముఁ గొని శయింప, నప్పుడు శంకన్,

విశ్వాస ఘాతుకుండై

నశ్వర మిత్రతనుఁ ద్రోయ, నది శపియించెన్! (5)

“నీదు కృతము నేఁడు నీచమై, ద్రోహమై,

మచ్చఁ దెచ్చెనోయి మానవతకు!

కాన, నెపుడు నీవు పూని యున్మాది యా

త్ర సలుపుము “ససేమిరా” యనుచును!” (6)

అని శపించియుఁ దన దారిఁ జనియె నెలుఁగు;

రాకుమారుండును “ససేమిరా” యటంచుఁ

బిచ్చివాని పగిదిఁ బ్రలపించుచుఁ దన

యిల్లుఁ జేరంగఁ జనె పౌరుఁ డెవఁడొ చేర్చ! (7)

తన కుమారుని దుఃస్థితిఁ దలఁచి తండ్రి

కుమిలిపోవుచు దుఃఖించి, గుణ యుతుఁడగు

మంత్రిఁ గోరంగ నాతండు మానితముగ,

దివ్య దృష్టినిఁ జూచి, చింతించి, పలికె! (8)

“సకల సద్భావ వర్ధిత సాధువులను

వంచనము సేయఁగను నేరుపగునె నీకు?

నమ్మి తొడపైని నిద్రించునట్టివానిఁ

జంపఁ బౌరుషమ్మగునె, నీచమ్ముఁ గాక?”

యనఁగ ’సేమిరా’ యంచును ననఁగ సాఁగె! (9)

“సేతుయుత వారిధిని, జాహ్నవీ తురీయ

సంగమముఁ జూడఁగా బ్రహ్మ సంహృతిస్థ

పాతకము సమయును! మిత్ర ఘాతుక మెటు

సమసి పోవును, దద్దర్శనమున నిచట?”

ననఁగను ’మిరా’ యటంచును ననఁగ సాఁగె! (10)

“మిత్రఘాతి, కృతఘ్నుండు, మేదినిఁ గల

యట్టి విశ్వాస ఘాతుకుం డను త్రయమ్ము,

తరణి శీతకరాదు లెందాఁక స్థిరులొ,

యంత దాఁక నరకమున నడలుచుం” డ్ర

నంగ ’రా’ యంచు మఱి మఱి యనఁగ సాఁగె! (11)

“రాజ! నీసుతుఁ బాప విరహితుఁ జేయఁ

గోర్కి కలదేని శీఘ్రమే కూర్మి మీఱ

దేవ భూదేవులును గురుదేవులకును

దానధర్మాదులనుఁ జేయఁగావలె నయ!”

యనఁగ విజయ పాలుఁడు మాఱె మునుపటి వలె! (12)

-: ఇది “ససేమిరా” కథ :-

శుభం భూయాత్